Het niet krijgen van de krant of waarom deze te laat komt,

Deze blog, mijn laatste in een reeks van zes, richt ik volledig aan u, de abonnee.
Uw bezorger, stuk voor stuk, werkt keihard, en in genoeg ellende regelmatig waarvan u hiervòòr akte heeft kunnen nemen.
Wij vinden het oprecht ook vervelend dat u uw krant anders krijgt dan u wenst. Dat deze soms gekreukeld is, nat is, gescheurd soms zelfs, helemaal niet of te laat.

Maar vaak genoeg ligt het volledig buiten onze macht. 

Mede hierom is het toch wel een klein verzoek vanuit in ieder geval mij: Klaag niet zoveel!

Voordat u wilt gaan klagen op een ochtend om 7:01 uur omdat de krant om 7:00 uur in uw bus hoort te liggen volgens de belofte van Wegener, doe eens gek en probeert u zich eens in te leven in uw bezorger. 

Lees mijn blogs hiervoor nog anders eens een paar keer goed door, ga 's avonds naar buiten, kijk naar uw huis objectief en vraagt u zich eens af waardoor het zou kunnen komen dat uw krant anders bij u komt dan u zou willen. Vaak weet u het namelijk gewoon niet dat de oorzaak bij u zelf ligt!

En als u hier, voor uw zelf, niets uit weet te halen, sta dan eens een keer vroeg op en wacht uw bezorger op. Praat ermee op een vriendelijke volwassen manier. Zorg dat u koffie klaar heeft in een kartonnen beker als u weet dat u een mannelijke bezorger heeft of zet thee voor een vrouwelijke bezorgster (die drinken vaak Rooibos. Tip!). 

Als u ons herkent 's ochtends vroeg voelen wij ons vaak erkent. Als u aardig tegen ons bent dan worden wij bijzonder aaibaar namelijk. Moet u eens opletten hoeveel verschil het uitmaakt dat als u niet klaagt maar praat met uw bezorger dat alles veel sneller opgelost wordt voor u. 

Uw klacht werkt voor ons zeer tegengesteld hiervan namelijk. Wij voelen ons eerder gedemotiveerd en gefrustreerd, vooral als u elke dag uw klacht spuit. Een bezorger betaalt ook nog eens met het grootste gemak € 2,- voor elke klacht (!!) van u, dus u kunt begrijpen dat het plezier in ons werk hiermee al snel ontnomen wordt. 

Uw klacht betekent ook niet dat wij sneller gaan bezorgen, een strijkplank en strijkijzer meenemen of een föhn. Noch wordt uw krant tegenwoordig nog nabezorgd. Maar wij nemen wel uw klacht hoe dan ook altijd serieus! En ELKE bezorger doet zijn of haar stinkende best voor een vergoeding dat niet hoger is dan een uitkering en waar wij net misschien voor 1 week van in ons levensonderhoud kunnen voorzien. 

Vertraging is ook voor ons ellendig, vaak omdat ook wij nog een dagprogramma erna hebben. En die vertraging heeft een divers aantal redenen; 

- Ook wij zijn afhankelijk van de levering van onze kranten. Als die later bij de krantenschuur worden afgeleverd zal ik hem ook later kunnen bezorgen bij u.

- De Telegraaf is er een goede in om ons 5 dagen lang te vervelen met bijlages. Vaak reclame, behalve op zaterdag, maar hoe dun deze ook zijn, het moet worden ingevouwen in de krant. Dit gaat niet in 1 minuut. Soms kost dat makkelijk 15 tot 30 minuten werk. En dat dan alle 5 dagen.

- Elke zaterdagkrant heeft een bijlage. En allemaal moeten die worden ingevouwen. Voor mij betekent dat vaak 1 uur extra werk op de krantenschuur. Ofwel; 1 uur vertraging. 

Soms heeft 1 krant meerdere bijlages zelfs. 

- De zaterdagkrant is bij voorbaat al genoeg reden tot vertraging. Niet alleen zijn het vaak halve boeken door alle reclame erin maar regelmatig valt het ook uit de krant. Dat is vaak bukken, vloeken en kranten tienvoudig in een bus moeten duwen. Heb je bussen zo ik die eerder heb beschreven kan iedereen wel nagaan dat dat niet met de juiste flair en zorgvuldigheid gebeurd. 

De snelheid van het bezorgen op een maandag wanneer de krant heerlijk dun is, ben ik hoe dan ook volledig kwijt op een zaterdag. 

- Wegwerkzaamheden. Ik zal deze zichzelf laten verklaren:

 

- En wanneer een wijk als hierboven eruit ziet hebben wij nog meer moeite om ons stalen ros een plaats te geven als een fietsstandaard spontaan afbreekt bij het gewicht wat het moet houden. Wat betekent dat wij vaak ook veel tijd kwijt zijn met het zoeken naar een geschikte hangplek ervoor. 

- Ons Nederlandse weer raakt niet alleen ons in onze genetische klaagkern maar het betekent ook dat wij veel meer moeite moeten doen op 1 brievenbus, wat betekent dat dat ook weer meer tijd kost. 

Want elke abonnee wilt dat wij dezelfde aandacht aan hun krant van € 30,- per maand geven. Dat snappen wij echt wel. Maar zijn wij langer bezig bij de ene brievenbus dan zijn wij later bij de andere. Dat is onoverkoombaar. 

Uw krant niet ontvangen 's ochtends wanneer u juist in uw Onesi-Donders pak naar beneden gestrompeld bent en u warm in uw Minions-sloffen aan uw bak Senseo-meuk zit, is natuurlijk een kwelling van de bovenste plank. Ook dat snappen wij heel goed. 

Maar ook hier geldt dat dit zeker geen moedwil is;

- 'S ochtends vroeg haal ik mijn kranten op bij mijn krantenschuur die mijn krantenboer heeft uitgeteld voor mij. Ook hij is nog wel eens in zombie-modus zo vroeg dus soms telt hij verkeerd en heb ik dus te weinig kranten bij mij. 

Ik ben zelf bijzonder calculectisch én ADHD'er dus natellen, wat vaak logischerwijze geadviseerd wordt, heeft weinig zin in mijn geval. Na 2 komt 8 bij mij en bij 8 vraag ik mij af of ik 3 wel heb gehad. Dus dat wordt hem niet. Ik moet dus vertrouwen op mijn krantenboer. 

- Maar ook de machines bij Wegener slaan soms nog wel eens door. Het is mij vaak genoeg gebeurt dat ik er zoveel tekort komt dat ik een kwart van mijn wijk niet kan bezorgen of dat ik er zoveel extra krijg dat ik de wijk waarin ik zelf woon heel erg blij kan maken. 

-  Ook ik ben mens en niet de Superman die u soms verwacht en ook ik verkeer wel eens in zombie-modus. Soms uit frustratie door ellendig weer, privé omstandigheden of door een abonnee die chronisch klaagt, stevig in mijn hoofd spookt en mij met flinke stress laat bezorgen. 

Hierdoor kan ik soms een adres vergeten of kranten door elkaar halen. Soms. 

- Maar net zo goed kunnen kranten wegwaaien of volledig stukregenen. Een natte krant als op de foto wil ik op zich nog wel bezorgen omdat dit met een goeie kachel nog wel droog te krijgen valt. Maar zodra deze scheurt door windkracht 30 of te nat geworden is dat de inkt er vanzelf afdrijft door een zoveelste Zeeuwse wolkbreuk onthoud ik u deze veel liever omdat u er eenvoudigweg dan niets meer aan heeft. 

Al met al zijn wij, de bezorger, bijzonder gemotiveerd om u uw krant te geven zoals u dat wenst. Maar u ziet hoeveel er buiten onze macht ligt wanneer dat ons niet lukt. 

Mocht u ons dus eens per ongeluk 's ochtends voorbij zien sjouwen, geef ons dan een schouderklop en een vriendelijk woord in plaats van een klacht bij onze werkgever. 

Dank u voor uw begrip. Het is wederzijds. 

--------------------------

Voor mij is dit nu het einde van mijn blog als krantenbezorger. Ik hoop dat ik u en vele andere lezers meer inzicht heb kunnen geven in mijn werk. 

Ik heb het met veel plezier geschreven en ik hoop dit werk oprecht nog heel lang te kunnen en te mogen doen. Bedankt voor jullie aandacht en al jullie lieve reacties.

Rest mij nog eenmaal te herhalen: 

"Voordat u klaagt probeert u zich eerst eens in te leven in uw krantenbezorger."

De brievenbus,

"Een brievenbus .. moet bepaalde minimumafmetingen hebben (gleuf 265 mm bij 32 mm, diepte 380 mm) en moet zich op een bepaalde hoogte bevinden (tussen 0,6 en 1,8 m). Deze regels zijn vastgelegd in de artikelen 5 en 6 van de Postregeling 2009."

https://nl.wikipedia.org/wiki/Brievenbus

Dit is toch wel mijn grote liefde onder de brievenbussen. De klep gaat eenvoudig open. Neemt alles in zich zonder moeite. Hoe groot, zwaar, lang, vochtig of dik het ook is, alles gaat er goed in en past ook gewoon. Lekkerder bezorgen kan ik mij niet bedenken. Soms is de eigenaar vergeten haar te ontlasten de vorige avond en is deze in slaap gevallen terwijl ze nog vol is. En dan vraagt het soms wat wrikken en wurmen. Maar niets wat voor haar teveel is. Alles past, altijd. Een kunststof droom.

Ook sommige ijzeren kasten zijn uitstekend als brievenbus. Deze soort is alleen net iets te krap nog.

Alleen is er altijd wel een uitzondering op de regel: 

Deze zelfgemaakte niet roestvrij stalen kast brak spontaan volledig af toen ik de krant erin wilde duwen. Toch maar weer één van kunststof de volgende keer?

Maar zoals ik ben begonnen, nu ik in de Wikipedia las dat er werkelijk standaard maten bestaan voor een brievenbus, snap ik niet dat er zoveel creatieve uitingen worden toegelaten. Ook dat het blijkbaar mag om jouw brievenbus om tocht een extra toevoeging te geven. 

Sommige abonnees, vooral de ouderen slaan er nog wel eens in door namelijk. Elk zuchtje wind laat hun in hun dagelijkse leven bij voorbaat al direct uit hun grijze slof schieten omdat ze denken dat ze binnen vijf minuten dood kunnen neervallen. Hierdoor hebben ze hun hele huis vrijwel luchtdicht gemaakt. Iets wat ze ook graag proberen bij de brievenbus. 

Deze brievenbus begint vaak bij een bus gemaakt van een zogeheten al eerder genoemde berenklem (vaak koperkleurig), daarachter een borstelrichel, daarachter weer een klep van binnen en vlak dààrachter een gordijn dat gemaakt lijkt te zijn van overgroot-oma's dekbed van 14cm dik. Uiteindelijk blijft er dan vaak van de opening van de brievenbus niet mèèr over dan een paar millimeter om de krant nog naar binnen te kunnen duwen.
En dat terwijl de krant met enige regelmaat de dikte heeft van het jaarlijkse boekenweekgeschenk.

Aangezien mijn vingers mij heilig zijn en ik de krant het liefst onbeschadigd en heel wil bezorgen, vraagt het vaak mijn uiterste doorzettingsvermogen om dit te doen slagen. Hoeveel kracht ik er ook achter zet om die krant naar binnen te krijgen. (Met enige regelmaat heb ik zoveel kracht achter een krant moeten zetten dat ik zelfs door mijn Beats koptelefoon heen kan horen dat alles wat in hun gang staat vandaag een make-over krijgt. Maar dat terzijde.)
Net zo vaak dat de krant ook hierom iets anders dan gewenst door de bus gaat en de abonnee precies ook daarom in zijn of haar Onesi-donderspak en heerlijke warme Minionsloffen om net 7:01 uur de krant alweer opbelt en klaagt over hoe de krant er deze morgen weer uitziet.

(Als je goed oplet zie je dat er nog sleutels in het slot zitten. Iets wat een dagelijks gebruik is door mijn gehele wijk. Of ze laten het in het autoslot zelfs zitten. Vaak gewoon de avond ervoor vergeten en de nacht lang niet opgemerkt. Hoezo "maak het de inbreker niet makkelijk"?)

Maar we hebben ook de brievenbus op stand. Een flink landhuis of een grote authentieke villa heeft uiteraard ook een dito brievenbus. Vaak is deze niets meer dan een opening in de muur van hoogstens 2cm. breed. Geen haar op het hoofd van deze abonnee dat bedenkt dat geen enkele krant normaal hierin zal passen behalve als deze volledig uit elkaar gehaald wordt en alle pagina's één voor één erin gevouwen worden.

Uiteraard is een boze abonnee wat jou dan al snel ten dele valt want; "Jij kunt dat tuch wel als goedgeaarde krantenbezeurger. Brieven van de postbeude passen hier anders ook huel goed in."
Uitleggen dat dunne enveloppen iets anders zijn dan kranten zo dik als het boekenweekgeschenk, is dan vaak ook onbegonnen werk.
Vaak is het ook nog eens zo dat bij deze brievenbussen de krant opgevangen wordt in een kast erachter want uiteraard is onze laminaten vloer van Canadese wilde bever te mooi om daar een krant op te laten vallen. Alleen is het meest nadelige dat diezelfde kast dan weer zo net groot is als een gemiddelde kinderschoenendoos. Wat betekent dat je zelfs met vereende kracht die krant nooit verticaal bezorgd krijgt maar dat je deze horizontaal zal moeten dubbelvouwen.
Of nog erger: dat je niet weet dat de krant opgevangen wordt en dat wanneer je de krant bij het voelen van het vastzitten een extra stoot geeft om toch nog deze naar binnen te krijgen, dat je het voor elkaar krijgt om die gehele kast, die van aluminium gemaakt is vaak, volledig van de deur aan de binnenkant weet te breken en deze, door jouw hoogst gemotiveerde bezorgtalent, op de plavuizen vloer valt om half 5 's ochtends.

Abonnees stoppen zelf ook soms wat in hun brievenbus vanaf de binnenkant. We kennen de berenklemmen waaruit een brievenbus soms is opgebouwd, de opvangkasten, borstelrichels en kleppen, maar zonder al teveel moeite hangt er ook een volledige garderobe uit de brievenbus; Handschoenen, sjaals, mutsen, sokken, handdoeken en anders ook bijzondere attributen zoals deurstoppers. Alles, zoals het eruit ziet, om de bus niet te laten klepperen 's nachts. Maar niemand die erbij stil staat dat er hierdoor dan ook geen krant meer naar binnen kan. Dus heel soms mag je dan, wanneer je eigenlijk geen tijd hebt ervoor, ook nog eens een brievenbus leegpeuteren voor je de krant kan bezorgen. Eerst haal ik altijd alles eruit, leg dat voor de deur en dan pas kan ik de krant erin doen.
Erg frustrerend en zo enorm inefficiēnt.

En wat betreft die standaard maten. Het lijkt een erg oude wet al te zijn maar toch kom ik nog genoeg brievenbussen tegen op oude huizen van voor de oorlog die buiten elke standaard maat wel vallen zoals je nu ook wel hebt kunnen zien.

Deze bus bijvoorbeeld lijkt vanaf voor een normale brievenbusklep. Zo ik was blij op mijn eerste dag. Maar zonder dat ik verder keek merkte ik dat de krant er niet normaal in ging. Wat bleek? De klep is niet alleen maar bevestigd op een kleiner gat in de deur zonder deze aan te passen aan de klep erop maar de krant bleef ook nog eens hangen achter een bevestigde richel op de klep zonder enig zichtbaar nut.

Maar ook deze brievenbussen op een 'moderne' flat vallen buiten elke maat. Als bezorger moet je de krant in de bus bezorgen. Alleen hier zijn ze zo smal gemaakt dat een krant er bij voorbaat uit moet steken! Wat betekent dat ook hier de krant op een iets andere manier gevouwen bezorgd wordt.

En als laatste, weet je welke brievenbussen echt de ergste gruwel zijn in de winter? Die brievenbussen die een klep hebben van exclusief ultradun plaatstaal. Misschien hartstikke hipster maar in de winter snijdt het vol door jouw uitgedroogde huid heen als je deze alleen al wilt openen. Maar godzijdank heb ik er daarvan niets in mijn wijken. Ik mag het doen met de brievenbussen die ik je vandaag hebt laten zien.

Zoals je hebt kunnen lezen vraagt het goed bezorgen van een krant in een brievenbus nog aardig wat van een bezorger. Het is vaak veel meer dan alleen dat. Niets iets om lichtzinnig mee om te gaan.
In een volgende allerlaatste blog van deze reeks geef ik jullie meer inzicht in de vertraging van bezorging en waarom jij als abonnee soms een krant niet ontvangt.

Waarom kan niet elke brievenbus zoals deze zijn?! Gewoon een gat in de deur. Niets moeilijks. 

Dé natte droom van elke bezorger.

"Daar is de brievenbus. Succes!"

We zijn er! We kunnen gaan bezorgen. De meest ideale abonnee is er eigenlijk een met één krant voor alle dagen, met een deur met een zichtbaar huisnummer, direct aan de straatkant en een brievenbus die niet mijn vingers kan gijzelen omdat deze gemaakt is met een berenklem, mijn handen en de krant beschadigd omdat die zo scherp is als een koksmes of zo roestig is dat die vergroeit is met de deur.

Maar helaas, van zulke deuren zijn er hoogstens twee op de 100 abonnees.
Om over de brievenbus nog maar te zwijgen. Die komt in de volgende blog aan bod.

We moeten vaak ook nog een voortuin door.  Eerst zien dat we bij de brievenbus komen. 

Maar allereerst een woord aan de spinnenwebben. Niet de spinnen. Daar ben ik een te grote dierenvriend voor;

Beste SPINNENWEBBEN, 

Werkelijk, dat is ergernis nr.1! Ik kan niet wachten op de dag in evolutie dat spinnen begrijpen dat het voor hun voedselvoorziening niet erg efficiënt werkt als mijn kale kop hun web zes dagen in de week doormidden breekt. Waarom moeten ze altijd middenin het tuinpad of voor een deur hun web maken? Al dat plakkerige spul op mijn gezicht, hoofd en in mijn oren. Bah! Ga lekker in de struiken of in de bomen je webding doen. 

Maar dat terzijde. Abonnees hebben vaak ook een voortuin. Helemaal fantastisch natuurlijk. Sommigen weten er ook echt iets moois van te maken. En eerlijk is eerlijk, sommige tuinontwerpen kan ik oprecht bewonderen: Vijvertje, visjes erin, fonteintje, hipster planten erbij en luxe tegels van Indiaas bergmarmer. 

Alleen er wordt niet altijd even goed over nagedacht over het tuinontwerp. 

Zoals deze abonnee bijvoorbeeld:

Is blijkbaar zijn hele leven schipper geweest en dat wilt hij uitten in zijn tuin. Maar de weg naar de brievenbus vol leggen met bootsteiger-hout ziet er misschien mooi uit maar het vraagt om een bezorger die levensmoe is om daar over heen te lopen als het geregend of gesneeuwd heeft! Het wordt dan namelijk gladder als ijs waar je met het beste schoenprofiel nog van in de spagaat raakt.

Ditzelfde geldt ook voor het al eerder genoemde prachtige bergmarmer uit India;
Bij droogweer is er zeer elegant overheen te lopen. Maar daar kan je bij een klein miezerbuitje alleen Moonwalkend of kruipend overheen omdat je anders pijnlijk letterlijk met je neus op de feiten wordt gedrukt dat iets wat mooi is niet meteen functioneel hoeft te zijn. 

Een andere abonnee.
Waarschijnlijk een hipster pür sang:
Een tuin met een bakfiets voor 14 kinderen. Een schattige Ikea wit houten tuinset. Met het welbekende "Hier-houden-wij-van-elkaar"-bord en óveral slingerend speelgoed. Waarschijnlijk is het helemaal hipster om jouw kids 'vrij' op te voeden en zij niets van jou 'moeten'. Zoals opruimen in dit geval. Vaak is het ook een milieubewust gezin waar nachtverlichting uit den boze is want energieverspilling. Wat betekent dat je in het donker deze tuin door mag en als je dan al het speelgoed en andere mobiele nachtelijke moordmachines van kinderen, zoals kleine fietsjes en beweeg-met-je-kont-om-vooruit-te-komen-skateboards, veilig hebt kunnen ontwijken en je bent eindelijk bij de deur, dat er dan pas opeens het hiervoor hard gemiste licht aanschiet maar dat die net zo fel is als de zon. 

Enigszins blij met dit welkome licht duw ik de krant snel in de brievenbus, zodat ik ook weer snel veilig uit deze tuin kan komen. Maar helaas, dan schiet het licht alweer uit. En dan moet ik nog terug, zwaar verblind ondertussen door het felle licht. 

Dan hebben we ook nog de oudere 'hipsters' als abonnee;
Een tuin vol met bijzondere ornamenten, gravende kaboutertjes, veel plantjes, net zoveel losse potjes, een fiets die teruggegeven is aan de natuur en laven met kruiwagens. Het zal er vast mooi uitzien als ze overdag door hun begonia's ernaar kijken. Maar voor de krantenbezorger is het hel zonder verlichting, want ook de oudere vandaag moet op de centjes letten. 
In het donker kan ik silhouetten onderscheiden en heb ik door dat dat een Laaf moet zijn wat ik daar dichtbij mijn voet zie staan. Dus ik stap er overheen, in de gedachte dat dat het dan ook is. Blijkt dat deze laaf zogezegd een kruiwagen bij zich heeft die ik per ongeluk stuk trap waardoor ik mij verstap en nog voor ik strompelend en wel bij de voordeur ben en verschillende kabouters een nieuw licht op de wereld heb gegeven, staat er vóór de brievenbus in de muur een stellage met planten waar de Keukenhof nog jaloers op kan zijn. De krant bezorgen is dan alleen mogelijk in een zeer ongewone strekkende kromme houding die eerder doet denken aan een Cirque du Soleil-acrobaat dan aan een eenvoudige krantenbezorger.

En dit zijn nog maar de voorbeelden van de tuinen die ik meemaak of heb meegemaakt. Zelfs al hebben mensen geen voortuin of een 'schone' voortuin, dan nog kunnen ze het een bezorger knap lastig maken. Kijk maar:

"Daar is de brievenbus! Succes!"

Deze abonnee heeft een 3 meter brede Alpha Romeo en daar is die zo trots op dat die deze het liefst in zijn woonkamer zou zetten. Maar dat lukt uiteraard niet dus dan zetten we deze maar direct voor onze deur neer. Vóór de brievenbus. Ook deze abonnee denkt waarschijnlijk dat een krantenbezorger Superman is en er vast wel overheen kan vliegen want ik kon hier met geen mogelijkheid bij.
Die ruimte die je ziet tussen de deur en de auto was misschien net geschikt voor een kleuter.

Er hier werd aan de straat gewerkt. Maar er werd niet nagedacht over hoe een bezorger bij de brievenbus moet komen. En dit gat was ruim 1,5 meter.

Links-voor is de brievenbus. Zonder de fiets om te stoten met mijn fiets en mijn brede zware fietstassen is het bijna onmogelijk om bij deze abonnee te bezorgen. Ik kan niet links, noch rechts en achteruit is al helemaal een crime. Maar ik ben Superman toch? Dan moet de bezorger hier gewoon dóórheen kunnen komen, moet de abonnee gedacht hebben.

Kliko's die zijn neergezet voor de vuilnisman 's ochtends, midden op de stoep.

Midden-rechts staat een houten paaltje, zonder enige functie. Zie jij hem? Ik niet 's ochtends. Oh ja, Superman had X-ray ogen toch?

Stijgers zonder enige gedachte neergezet, vòòr de brievenbus. 

Er was een storm geweest de vorige avond. Afgebroken boomtakken laten we liggen.

Bij de buren ligt wel een plank eroverheen maar bij degeen bij wie ik moet zijn ligt niets (tuinpad naast paarse plant). Ik krijg een Superman syndroom ondertussen.

En dan heb ik het nog geen eens gehad over tuinhekken die vaak zo verroest zijn dat deze alleen te openen zijn door deze open te schoppen want met een eenvoudige duw breek je je pols.

Of dan de tuinhekken met zo'n sterke veer erachter dat zodra je deze opendoet je snel je been bij je moet trekken anders ben je deze geheid kwijt. Of tuinhekken zijn gemaakt van zulk dun staal dat de hele straat wakker is wanneer je deze 's ochtends achter je laat dichtvallen. En diezelfde abonnee met zo'n hek geeft dan 's ochtends wel de klacht dat de bezorger teveel lawaai maakt.

Zoals je hebt kunnen lezen is het komen bij een brievenbus niet elke dag de meest eenvoudige taak. Maar het houdt mijn werk absoluut gevarieerd en uitdagend. In de volgende één na laatste blog neem ik de brievenbussen eens door. De laatste stap om de bezorging van de krant goed en onbeschadigd af te ronden.

Huisnummers,

Het is nu duidelijk wat de krant is en hoe veelzijdig deze kan zijn voor een bezorger. Nu het ding nog bezorgen.

Vroegâh werd je ingelopen op een wijk door een vorige bezorger of wie dan ook maar die wijk dromend kon doen: "Daar is die straat, hier is dat huis en daar kan je die brievenbus vinden." Maar helaas, wij bezorgers zijn een uitstervend ras en er is niemand meer 'over' voor ons op dat moment. Wij missen al ruim drie bezorgers zelfs op mijn eigen krantenschuur! #Help

Nu is het daarom eerder: "Dit is de looplijst. Succes!" Eh.. Bedankt! Grmbl. 

Voor je naar de wijk fietst denk je al na over de wijk en heb je de straten doorgenomen. Het is verstandig om een smartphone bij je te hebben met GPS want een gemeente kan nog wel eens bezuinigd hebben op straatnaamborden. En loop je in een authentiek dorp dan kan je straatverlichting al helemaal vergeten, behalve bij de plaatselijke kerk, en dan is het ook wel een aanrader om een smartphone met flitslicht te hebben en of een zaklantaarn bij je die minimaal zo fel schijnt als de zon zelf. 

Op de looplijst had je al gezien dat in die en die straat nummer 1 & 3 een PZC willen. Dat is een makkie, denk je. En in je hoofd op de weg er naar toe heb je de wijk al voor de helft bezorgd. 

En dan kom je daar aan en dan is die straat een landweg bijvoorbeeld met maar 1 huis. Dus kat in het bakkie, dat moet nr 1 of 3 zijn. Je kijkt bij de deur van het huis, blijkt het nr. 10 te zijn! De moed zinkt je nu al in de schoenen want waar en hoe ver liggen de nr's die je nodig hebt?! Want het is pikkedonker en het huis voor je is alleen nog maar zichtbaar als een silhouet.

En dit is dan nog maar de eerste abonnee.  Op zo'n moment is er géén tijd om lang te gaan zoeken, want voor 7 uur wordt verwacht dat jij de krant hebt bezorgd, vooral als je niet weet waar je moet zoeken en je nergens een verwijzing ziet naar deze nr's. 

Deze abonnee als je eerste klacht accepteren is het enige dat je kan doen dan op zo'n moment. 

Overdag terugkomen, en of aanbellen bij nr. 10, is vaak verstandig. Want dan blijkt dat de gezochte nr's bijvoorbeeld van een vakantiewoning zijn verstopt achter het huis wat je 's nachts als enige zag staan. 
Soms kan het ook zijn dat de straat 2 kilometer buiten jouw bezorgwijk ligt en iemand op kantoor dacht dat de afstand op de kaart dezelfde afstand is als in het echt, en de straat dus dichtbij jouw wijk ligt. Ofwel dat de nr's die jij nodig hebt dus 2 kilometer verder zijn dan jouw bezorgwijk werkelijk is en deze abonnees veel verder wonen dan jij dacht.
Soms kan het zelfs een spookadres zijn en heeft iemand het adres opgegeven om af te zijn van de straatverkoper die diegene voor een betaalde krant een gratis abonnement wilde aansmeren.

In mijn wijk heb je ook straten die verspringende nummers hebben. Het is geen uitzondering dat de directe woning naast bijvoorbeeld nummer 2 plots nummer 8 is! 8 is in dit voorbeeld een abonnee. Als de straat oneven en even verdeeld is, en je er dus van uitgaat dat je bij nummer 2, drie huizen naar links moet zoeken of drie naar rechts, ben je zo op jouw eerste ochtend al direct veel tijd kwijt. En daar blijft het niet bij. Want de nummers die wel goed verlicht en zichtbaar zijn die zijn weer geen abonnee. Nummer 10 had ik direct gevonden: groot nummerbord aan de woning, uitstekend verlicht en geen plantenemmertjes ervoor, een klimop of enige speciale hipster-uitingen die het zicht erop belemmeren. Evenals nummer 14 die er bijna een grote pijl van 5 meter hoog op had gericht, zo duidelijk en groot aangegeven was dit nummer.
Maar nummer 8, die vond ik pas toen ik drie lagen klimop wegveegde

naast de deur en ik mijn telefoon erop liet schijnen omdat dit nummer vrijwel onzichtbaar was in het donker.

Sommige abonnees vinden zichzelf echt te min voor zoiets als een onbenullig nummerbord. Dat is iets voor het plebs, lijken ze haast ermee te willen zeggen. Maar dat ze de krant willen is meer dan zeker wanneer ze de volgende dag een klacht geven dat jij hem nòòòit bezorgd wanneer je hem op jouw eerste dag domweg niet kon bezorgen omdat je het huisnummer niet kon vinden.

(Huinummer blijkt links in het keukenraam te staan, onderaan in een hoekje)

Maar zogezegd zijn er ook hipster-abonnees die iedereen laten weten met een heel groot in-dit-huis-wordt-er-van-elkaar-gehouden-bord en dat er ergens onderaan dan heel klein staat op welk huisnummer dit dan gebeurt.
Ook zijn er de echt creatieve hipsters die een nummerbordje links naast de deur op schouderhoogte maar 'gewoontjes' vinden en deze daarom dan ook echt óveral plaatsen! Op de kliko, ergens met een klein bordje in het raampje boven de deur, bij het keukenraam klein een stuk verder naast de deur of ze hebben iets vervaardigd van welk materiaal dan ook in hun eigen handschrift waarbij dat van mijn oma nog schoonschrift lijkt en leesbaar.

Mensen lijken soms echt niet te beseffen dat het 's nachts donker is en hoe belangrijk het is dat wij het nummer goed kunnen lezen vanaf de straatkant. En dit geldt voor meerdere bezorgservice's waaronder apothekers, postbodes en hulpdiensten.

(Rechts schuin voor je is een huis. Werkelijke weergave. En dit is dan in een woonwijk!)

In een volgende blog nemen we de weg naar de brievenbus eens door. Een hel op zichzelf.

De krant,

Waar alles mee begint is natuurlijk de krant zelf. Het is er allang niet meer één die wij bezorgen.
Het zijn er ongeveer 10 á 12. Ik heb ze in mijn wijken zeker niet allemaal. Maar degeen die ik heb om te bezorgen zijn:

Nederlands Dagblad
PZC
Telegraaf
NRC Next
7Days
Volkskrant
Kidsweek
Trouw
AD
Financieel Dagblad

De tijd is allang voorbij dat ik een krant overheb. Soms heb ik één lokale krant over maar nooit de andere, niet lokale, kranten.

Het is ook allang niet meer dat één abonnee één krant heeft voor alle dagen. En ook heeft deze niet altijd maar één krant. De abonnee heeft al sinds langere tijd een keuze gekregen van de uitgever.
De abonnee mag kiezen uit de volgende abonnementsvormen:

Maandag t/m Zaterdag
Donderdag t/m Zaterdag
Donderdag t/m Maandag
Vrijdag t/m Zaterdag
Vrijdag t/m Maandag
Zaterdag t/m Maandag
of alleen op Zaterdag

Wat vaak voorkomt is dat abonnee 'straat nr. 1' de PZC alle dagen heeft maar op donderdag daar de Volkskrant bijkrijgt, en op zaterdag een derde krant, zoals het Financieel Dagblad.
Hierbij in acht genomen hoe dik de krant is op zaterdag en dan goed beseffen welk boekwerk jij een bus in mag duwen dan. En wanneer die bus een scherpe rand heeft, een opening van 2cm en/of aan de onderkant van een deur bevestigd is, dat dat veel vraagt van een bezorger zijn bezorgkunst om dit onbeschadigd te doen en de krant volledig erin te krijgen. Maar hier kom ik later op terug. Overigens krijgen wij voor deze 'moeite' 2 hele eurocenten per dag, per goed bezorgde abonnee. Iets waardoor ik natuurlijk mij enorm gemotiveerd voel.

En met al die verschillende abonnementsvormen en dito kranten begrijpt u ook wel hoe lastig het soms kan zijn om dat uit elkaar te houden en het überhaupt te kunnen onthouden.
Mocht (zoals het voorbeeld van) nr. 1 bv opeens geen Volkskrant meer willen hebben en neemt zijn buurman op nr. 3 er plots wel één voor alle dagen, dan kan iedereen begrijpen dat de verwarring snel compleet kan zijn. Vaak lukt het ons en gaat dat ons goed af, maar ook wij zijn mensen en hebben niet altijd onze meest heldere dag op zo'n vroeg uur, dus dan kan het voorkomen dat de krant van nr. 3 alsnog bij nr. 1 terecht komt omdat wij die nu eenmaal gewend zijn voor een lange tijd eerder.
Sorry.

Abonnees kunnen ook erg wispelturig zijn en van ons het uiterste te vragen door in een actieperiode van de uitgever, waarin je een gratis abonnement kunt aanvragen, de ene dag de Volkskrant te willen en de andere dag de Trouw, de volgende dag geen krant te willen en de volgende dag daarop graag een weekendabonnement Telegraaf. Dus dat! Nou opnieuw verwarring alom, zoals je vast wel begrijpt. En was dit nou maar één abonnee per week in een actieperiode. Vergeet het maar! Met het grootste gemak heb ik zo 20 abonnees in één week!

Iets met gillend gek worden en bijna vierkant op je hoofd lopen omdat je het op een gegeven moment echt niet meer weet, is meer regel dan uitzondering dan.


"Loop dan met je lijst", hoor je dan vaak van jouw krantenboer. Nou doe dat maar als het stortregent, stormt of de nagels van jouw vingers afvriezen. Dat zijn dé momenten dat je graag dan jouw wijk uit jouw hoofd wilt kennen hoor. Want aan die lap papier die je lijst is heb je dan niet zoveel meer. En aan een foto op jouw smartphone die je hebt gemaakt eerder van de lijst is ook geen succes bij zulke weersomstandigheden.

- Dit was alleen nog maar de krant. Nu deze nog bezorgen. In de volgende blog: 'Het drama dat huisnummer heet' -

Inleiding,

Ik heet Thom Ummels, ik ben 37 jaar en naar mijn gevoel ben ik al mijn hele leven krantenbezorger. Ik heb het werk gedaan in elke stad waar ik ooit gewoond heb, zelfs in mijn jeugd heb ik mijn moeder regelmatig meegeholpen. Het is er bij mij met de paplepel ingegoten eigenlijk.
Ik vind het ook echt leuk om te doen. Hoe stom dat ook klinkt als je denkt aan ons zeer grillige weerklimaat in Nederland.
Maar de vrijheid, de rust, de onafhankelijkheid, de kwetterende vogels en ander struikgespuis, en dat ik als krantenbezorger eigenlijk de stad als eerste weer ontmoet, geeft mij voldoende motivatie om dit werk zes dagen per week te doen vanaf 4 uur 's nachts wanneer ik om 3 uur opsta, voor een salaris van net € 411,- per maand voor 260 tot 290 abonnees.
Van de vier jaar dat ik woon in Zeeland bezorg ik alweer ruim twee jaar in Vlissingen-Noord: omg. Rubenslaan, Vroomlaan, Rooseveltlaan, Schuitvaartgracht, 't Fort en rondom Klooslaan.

( http://runkeeper.com/user/thomummels/activity/621890545?tripIdBase36=aa99td&activityList=false& )

Ik ben op het idee van dit blog gekomen omdat ik vind dat ons werk ernstig ondergewaardeerd word. Niet alleen door onze werkgever Wegener die ons veel te weinig betaald voor al het werk dat wij hebben eraan, maar ook door de abonnee's (die soms nog wel eens denken dat wij Superman zelf zijn) en mensen in het algemeen. Ons beroep wordt vaak erg geromantiseerd.
Mensen hebben over het algemeen nog geen eens een flauw idee wat ons werk precies inhoudt, waar wij regelmatig tegenover staan en wat het werk allemaal van ons vraagt. Ze vullen het vaak alleen maar in.

Ik wil het ook schrijven om veel misverstanden weg te nemen. Waarom wij te laat komen, waarom u geen krant krijgt soms of waarom deze bijna onmogelijk droog te houden is bij nat weer..

(serieus, genoeg abonnees verbazen zich daar erg over).


Ik schrijf het vooral niet als klaagzang want ik kan nog steeds elke ochtend oprecht genieten ervan.

Wij zijn als weermannen. Wij weten of het en hoe het ijzelt. En hoe de straten eruit zien.
Wij zijn de eersten die het aankomende weer voor de dag al ervaren vaak. Het mist-ongeluk op de A58, ik zat dan op de fiets maar ook ik zag geen hand voor ogen en moest voorzichtig lopen en fietsen.

Wij zijn als de nieuwsverslaggever. Wij weten als eerste wat er gebeurd:
Politie-invallen bij een huis waar een andersharige wordt weggetrokken omdat die een homo van de flat heeft gegooid of omdat die zijn vrouw alle hoeken van het aanrecht leerde kennen.
Wat er ook gebeurt wij zijn altijd als eerste ter plaatse.
Ik heb al veel gekke dingen meegemaakt hoor 's nachts. Geen één nacht is hetzelfde. Dat maakt het werk voor mij ook zo enorm boeiend.
Dronken jongeren die een brievenbus blokkeren door er met hun gezicht op in slaap te zijn gevallen in hun eigen consumpties.
Of recent, regelmatig meemaken dat een echtpaar zes dagen in de week hun spoeglelijke
'Smart'-Peugeots wassen en elke ochtend dan ook om half 6 met hun emmertje sop over straat sjokken op de Van Campenstraat bijvoorbeeld.

Ik ken ook het ochtendritueel van bijna elke abonnee. Misschien is het vanwege mijn ADHD maar er is niets wat mij ontgaat. Zelfs al heb ik mijn Beats-koptelefoon op en geniet ik ondertussen van mijn muziek.
En als wij weer eens een zeldzame benauwde nacht hebben in Nederland en iedereen vol zijn ramen en deuren openzet, weet ik zelfs welke abonnee snurkt, nachtmerries heeft of wie met andere zaken dan slapen bezig is.

Laat gerust een reactie hieronder achter of spreek mij aan als je mij tegenkomt op straat als je het leuk vindt wat ik heb geschreven of als je meeleeft met ons.