Inleiding,

Ik heet Thom Ummels, ik ben 37 jaar en naar mijn gevoel ben ik al mijn hele leven krantenbezorger. Ik heb het werk gedaan in elke stad waar ik ooit gewoond heb, zelfs in mijn jeugd heb ik mijn moeder regelmatig meegeholpen. Het is er bij mij met de paplepel ingegoten eigenlijk.
Ik vind het ook echt leuk om te doen. Hoe stom dat ook klinkt als je denkt aan ons zeer grillige weerklimaat in Nederland.
Maar de vrijheid, de rust, de onafhankelijkheid, de kwetterende vogels en ander struikgespuis, en dat ik als krantenbezorger eigenlijk de stad als eerste weer ontmoet, geeft mij voldoende motivatie om dit werk zes dagen per week te doen vanaf 4 uur 's nachts wanneer ik om 3 uur opsta, voor een salaris van net € 411,- per maand voor 260 tot 290 abonnees.
Van de vier jaar dat ik woon in Zeeland bezorg ik alweer ruim twee jaar in Vlissingen-Noord: omg. Rubenslaan, Vroomlaan, Rooseveltlaan, Schuitvaartgracht, 't Fort en rondom Klooslaan.

( http://runkeeper.com/user/thomummels/activity/621890545?tripIdBase36=aa99td&activityList=false& )

Ik ben op het idee van dit blog gekomen omdat ik vind dat ons werk ernstig ondergewaardeerd word. Niet alleen door onze werkgever Wegener die ons veel te weinig betaald voor al het werk dat wij hebben eraan, maar ook door de abonnee's (die soms nog wel eens denken dat wij Superman zelf zijn) en mensen in het algemeen. Ons beroep wordt vaak erg geromantiseerd.
Mensen hebben over het algemeen nog geen eens een flauw idee wat ons werk precies inhoudt, waar wij regelmatig tegenover staan en wat het werk allemaal van ons vraagt. Ze vullen het vaak alleen maar in.

Ik wil het ook schrijven om veel misverstanden weg te nemen. Waarom wij te laat komen, waarom u geen krant krijgt soms of waarom deze bijna onmogelijk droog te houden is bij nat weer..

(serieus, genoeg abonnees verbazen zich daar erg over).


Ik schrijf het vooral niet als klaagzang want ik kan nog steeds elke ochtend oprecht genieten ervan.

Wij zijn als weermannen. Wij weten of het en hoe het ijzelt. En hoe de straten eruit zien.
Wij zijn de eersten die het aankomende weer voor de dag al ervaren vaak. Het mist-ongeluk op de A58, ik zat dan op de fiets maar ook ik zag geen hand voor ogen en moest voorzichtig lopen en fietsen.

Wij zijn als de nieuwsverslaggever. Wij weten als eerste wat er gebeurd:
Politie-invallen bij een huis waar een andersharige wordt weggetrokken omdat die een homo van de flat heeft gegooid of omdat die zijn vrouw alle hoeken van het aanrecht leerde kennen.
Wat er ook gebeurt wij zijn altijd als eerste ter plaatse.
Ik heb al veel gekke dingen meegemaakt hoor 's nachts. Geen één nacht is hetzelfde. Dat maakt het werk voor mij ook zo enorm boeiend.
Dronken jongeren die een brievenbus blokkeren door er met hun gezicht op in slaap te zijn gevallen in hun eigen consumpties.
Of recent, regelmatig meemaken dat een echtpaar zes dagen in de week hun spoeglelijke
'Smart'-Peugeots wassen en elke ochtend dan ook om half 6 met hun emmertje sop over straat sjokken op de Van Campenstraat bijvoorbeeld.

Ik ken ook het ochtendritueel van bijna elke abonnee. Misschien is het vanwege mijn ADHD maar er is niets wat mij ontgaat. Zelfs al heb ik mijn Beats-koptelefoon op en geniet ik ondertussen van mijn muziek.
En als wij weer eens een zeldzame benauwde nacht hebben in Nederland en iedereen vol zijn ramen en deuren openzet, weet ik zelfs welke abonnee snurkt, nachtmerries heeft of wie met andere zaken dan slapen bezig is.

Laat gerust een reactie hieronder achter of spreek mij aan als je mij tegenkomt op straat als je het leuk vindt wat ik heb geschreven of als je meeleeft met ons.