"Daar is de brievenbus. Succes!"

We zijn er! We kunnen gaan bezorgen. De meest ideale abonnee is er eigenlijk een met één krant voor alle dagen, met een deur met een zichtbaar huisnummer, direct aan de straatkant en een brievenbus die niet mijn vingers kan gijzelen omdat deze gemaakt is met een berenklem, mijn handen en de krant beschadigd omdat die zo scherp is als een koksmes of zo roestig is dat die vergroeit is met de deur.

Maar helaas, van zulke deuren zijn er hoogstens twee op de 100 abonnees.
Om over de brievenbus nog maar te zwijgen. Die komt in de volgende blog aan bod.

We moeten vaak ook nog een voortuin door.  Eerst zien dat we bij de brievenbus komen. 

Maar allereerst een woord aan de spinnenwebben. Niet de spinnen. Daar ben ik een te grote dierenvriend voor;

Beste SPINNENWEBBEN, 

Werkelijk, dat is ergernis nr.1! Ik kan niet wachten op de dag in evolutie dat spinnen begrijpen dat het voor hun voedselvoorziening niet erg efficiënt werkt als mijn kale kop hun web zes dagen in de week doormidden breekt. Waarom moeten ze altijd middenin het tuinpad of voor een deur hun web maken? Al dat plakkerige spul op mijn gezicht, hoofd en in mijn oren. Bah! Ga lekker in de struiken of in de bomen je webding doen. 

Maar dat terzijde. Abonnees hebben vaak ook een voortuin. Helemaal fantastisch natuurlijk. Sommigen weten er ook echt iets moois van te maken. En eerlijk is eerlijk, sommige tuinontwerpen kan ik oprecht bewonderen: Vijvertje, visjes erin, fonteintje, hipster planten erbij en luxe tegels van Indiaas bergmarmer. 

Alleen er wordt niet altijd even goed over nagedacht over het tuinontwerp. 

Zoals deze abonnee bijvoorbeeld:

Is blijkbaar zijn hele leven schipper geweest en dat wilt hij uitten in zijn tuin. Maar de weg naar de brievenbus vol leggen met bootsteiger-hout ziet er misschien mooi uit maar het vraagt om een bezorger die levensmoe is om daar over heen te lopen als het geregend of gesneeuwd heeft! Het wordt dan namelijk gladder als ijs waar je met het beste schoenprofiel nog van in de spagaat raakt.

Ditzelfde geldt ook voor het al eerder genoemde prachtige bergmarmer uit India;
Bij droogweer is er zeer elegant overheen te lopen. Maar daar kan je bij een klein miezerbuitje alleen Moonwalkend of kruipend overheen omdat je anders pijnlijk letterlijk met je neus op de feiten wordt gedrukt dat iets wat mooi is niet meteen functioneel hoeft te zijn. 

Een andere abonnee.
Waarschijnlijk een hipster pür sang:
Een tuin met een bakfiets voor 14 kinderen. Een schattige Ikea wit houten tuinset. Met het welbekende "Hier-houden-wij-van-elkaar"-bord en óveral slingerend speelgoed. Waarschijnlijk is het helemaal hipster om jouw kids 'vrij' op te voeden en zij niets van jou 'moeten'. Zoals opruimen in dit geval. Vaak is het ook een milieubewust gezin waar nachtverlichting uit den boze is want energieverspilling. Wat betekent dat je in het donker deze tuin door mag en als je dan al het speelgoed en andere mobiele nachtelijke moordmachines van kinderen, zoals kleine fietsjes en beweeg-met-je-kont-om-vooruit-te-komen-skateboards, veilig hebt kunnen ontwijken en je bent eindelijk bij de deur, dat er dan pas opeens het hiervoor hard gemiste licht aanschiet maar dat die net zo fel is als de zon. 

Enigszins blij met dit welkome licht duw ik de krant snel in de brievenbus, zodat ik ook weer snel veilig uit deze tuin kan komen. Maar helaas, dan schiet het licht alweer uit. En dan moet ik nog terug, zwaar verblind ondertussen door het felle licht. 

Dan hebben we ook nog de oudere 'hipsters' als abonnee;
Een tuin vol met bijzondere ornamenten, gravende kaboutertjes, veel plantjes, net zoveel losse potjes, een fiets die teruggegeven is aan de natuur en laven met kruiwagens. Het zal er vast mooi uitzien als ze overdag door hun begonia's ernaar kijken. Maar voor de krantenbezorger is het hel zonder verlichting, want ook de oudere vandaag moet op de centjes letten. 
In het donker kan ik silhouetten onderscheiden en heb ik door dat dat een Laaf moet zijn wat ik daar dichtbij mijn voet zie staan. Dus ik stap er overheen, in de gedachte dat dat het dan ook is. Blijkt dat deze laaf zogezegd een kruiwagen bij zich heeft die ik per ongeluk stuk trap waardoor ik mij verstap en nog voor ik strompelend en wel bij de voordeur ben en verschillende kabouters een nieuw licht op de wereld heb gegeven, staat er vóór de brievenbus in de muur een stellage met planten waar de Keukenhof nog jaloers op kan zijn. De krant bezorgen is dan alleen mogelijk in een zeer ongewone strekkende kromme houding die eerder doet denken aan een Cirque du Soleil-acrobaat dan aan een eenvoudige krantenbezorger.

En dit zijn nog maar de voorbeelden van de tuinen die ik meemaak of heb meegemaakt. Zelfs al hebben mensen geen voortuin of een 'schone' voortuin, dan nog kunnen ze het een bezorger knap lastig maken. Kijk maar:

"Daar is de brievenbus! Succes!"

Deze abonnee heeft een 3 meter brede Alpha Romeo en daar is die zo trots op dat die deze het liefst in zijn woonkamer zou zetten. Maar dat lukt uiteraard niet dus dan zetten we deze maar direct voor onze deur neer. Vóór de brievenbus. Ook deze abonnee denkt waarschijnlijk dat een krantenbezorger Superman is en er vast wel overheen kan vliegen want ik kon hier met geen mogelijkheid bij.
Die ruimte die je ziet tussen de deur en de auto was misschien net geschikt voor een kleuter.

Er hier werd aan de straat gewerkt. Maar er werd niet nagedacht over hoe een bezorger bij de brievenbus moet komen. En dit gat was ruim 1,5 meter.

Links-voor is de brievenbus. Zonder de fiets om te stoten met mijn fiets en mijn brede zware fietstassen is het bijna onmogelijk om bij deze abonnee te bezorgen. Ik kan niet links, noch rechts en achteruit is al helemaal een crime. Maar ik ben Superman toch? Dan moet de bezorger hier gewoon dóórheen kunnen komen, moet de abonnee gedacht hebben.

Kliko's die zijn neergezet voor de vuilnisman 's ochtends, midden op de stoep.

Midden-rechts staat een houten paaltje, zonder enige functie. Zie jij hem? Ik niet 's ochtends. Oh ja, Superman had X-ray ogen toch?

Stijgers zonder enige gedachte neergezet, vòòr de brievenbus. 

Er was een storm geweest de vorige avond. Afgebroken boomtakken laten we liggen.

Bij de buren ligt wel een plank eroverheen maar bij degeen bij wie ik moet zijn ligt niets (tuinpad naast paarse plant). Ik krijg een Superman syndroom ondertussen.

En dan heb ik het nog geen eens gehad over tuinhekken die vaak zo verroest zijn dat deze alleen te openen zijn door deze open te schoppen want met een eenvoudige duw breek je je pols.

Of dan de tuinhekken met zo'n sterke veer erachter dat zodra je deze opendoet je snel je been bij je moet trekken anders ben je deze geheid kwijt. Of tuinhekken zijn gemaakt van zulk dun staal dat de hele straat wakker is wanneer je deze 's ochtends achter je laat dichtvallen. En diezelfde abonnee met zo'n hek geeft dan 's ochtends wel de klacht dat de bezorger teveel lawaai maakt.

Zoals je hebt kunnen lezen is het komen bij een brievenbus niet elke dag de meest eenvoudige taak. Maar het houdt mijn werk absoluut gevarieerd en uitdagend. In de volgende één na laatste blog neem ik de brievenbussen eens door. De laatste stap om de bezorging van de krant goed en onbeschadigd af te ronden.